سیاسفید

واقعا تكليف چيست؟ توافق ژنو خوب بود يا بد؟

بالاخره نفهميديم تيم مذاكره كننده ايراني مواضع جمهوري اسلامي ايران را به ژنو بردند و با كاغذي امضا شده برگشتند يا خير آنها دچار اشتباه شدند و قدر تاييدي كه از رهبر انقلاب قبل از سفر پر مخاطره شان گرفتند را نداستند؟

بالاخره مقصود امام جمعه مشهد در خطبه اين هفته شان چه بود و از طرفي منظور امام جمعه تهران را چه كنيم؟ آيا هر دو يكي است يا مكمل يكديگرند؟

به نظرم اين روزها مثل هميشه ي اين چند سال اخير، ترديد و دودلي ها فضاي مملكت را پر كرده است. شايد بگوييم مهم نيست، صبر مي كنيم تا رهبري نظرشان را بگويند و از ايشان تبعيت مي كنيم. اما تكليف اين همه دغدغه و دو دستگي ميان مردم چيست. تكليف دل نگراني هاي خانواده شهدا چيست؟

ببينم الان ما بايد كدام موضع را بگيريم؟ بگوييم اشتباه كردند به توافق رسيدند تا انقلابي به حساب آييم(مثلا)؟ يا بگوييم مواضع وزارت خارجه در قبال غرب صحيح است و طرفدار دولت، اصلاحات، اعتدال، و... به شمار آييم؟

يا اصلا حرفي نزنيم و هر چه مي شنويم، انگار نشنيده ايم. گاه بخنديم و گاه گريه كنيم؟

پس فرمايشات رهبري چه؟ چه كسي مواضع ايشان را مصدر قرار داده است؟

متاسفانه بي اخلاقي از سياست به ميان مردم كشيده شده است. همه كم و بيش خود را سياستمدار مي دانيم. موضع مي گيريم و فتوا صادر مي كنيم. مثل آب خوردن غيبت مي كنيم و ككمان هم نمي گزد. من نمي دانم جواب اين همه تهمت و مراع و سخن چيني را چه كسي مي خواهد بدهد؟ آخر به چه قيمتي؟

چرا خلط مبحث مي كنيم؟ چرا صبر نمي كنيم؟ چرا انتقادهايمان سازنده نيست؟ چرا پيشنهادهايمان راهگشا نيست؟ چرا مدام همه جيز را به بن بست مي رسانيم؟

من نمي خواهم از كسي دفاع كنم و قطعا به بخش اعظمي از كوتاهي ها و كاستي ها هم آگاهم، اما همين هايي را كه تا نزديك ريش هاي بدقواره وهابيت نزديك كرده ايم و چيزي نمانده تروريست بخوانيمشان، روزي فرزندان اين انقلاب خوانده شدند! همين ها كه الان از اجنبي ها بدترند و تمام دستاوردهايمان را به باد دادند. حرف اين است كه اينقدر عجول نباشيم و كمي منصف باشيم.

هنوز چيزي نگذشته دارند با عجله كتاب خاطرات احمدي نژاد را چاپ مي كنند، برايش گردهمايي طرفداران مي گيرند و گر و گر كاريكاتور مي كشند، كه او ايستاد و اين باي داد! حال آنكه چه بسا اين مسير ادامه ي راه احمدي نژاد بوده و به تدبير قطعي رهبر فرزانه مان تا به اينجا رسيده است.

به نظرم ما رهبر داريم، اوست كه مشخص مي كند چه زمان خون شهداي هسته اي پايمال شده است يا نه، اوست كه خط بطلان بر روي ادعاهاي بي جا مي كشد، اوست كه با تكيه بر شم سياسي و اطلاعات به روز و تفسير دقيق تصميم و موضع نهايي را مي گيرد. چرا در ظاهر خود را تابع مي دانيم و در عمل دنيايي از ايكس هاي مجهول را روانه ي رسانه ها مي كنيم؟ بعد در نهايت افاضه مي كنيم كه رهبري مصلحت را در نظر مي گيرند و سكوت كرده اند!

قطعا ما هم در برابر كوتاهي ها ساكت نمي نشينيم اما اين به معناي شلوغ كردن و سر و صداي بي نتيجه نيست. بله طبيعي است كه بايد آراء موافق و مخالف باشند و فضاي سياسي زنده بماند، اما گاه در اين بين انصاف را فراموش مي كنيم.

چقدر خوب كه گاه به صحيفه امام^{رحمه الله عليه} هم مراجعه كنيم و تذكرات ايشان در باب "اخلاق در سياست" را قدري مرور كنيم.